به نام خدا

به نظرم از معدود ومحدود تحلیلهایی که به دل می نشیند در عین اینکه مستدل ومنطقی است

لطفا مطالعه نمایید : « ژنو 2، میدان و تصویر آن »

به نام خدا

برخیز که شور محشر آمد            این قصه ز سوز جگر آمد

برخیز که با نوای نگاه                  شمس و قمری دگر برآمد

وای!چو نالید نی؛و عرش به گریه   در عالم از این غم شرر آمد ... .

  این کار، سروده ی مشترک "داوود میرباقری"

کارگردان سریال مختارنامه و "شبنم مرزی جرانی" است.

به نام خدا

بندی از ترکیب بند معروف وبسیار پر معنای مرحوم محتشم کاشانی

درعزای امام حسین (علیه السلام):

باز این چه شورش است که در خلق عالم است

                                              باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین

                                            بی نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است

این صبح تیره باز دمید از کجا کزو

                                              کار جهان و خلق جهان جمله درهم است

گویا طلوع میکند از مغرب آفتاب

                                       کاشوب در تمامی ذرات عالم است

گرخوانمش قیامت دنیا بعید نیست

                                           این رستخیز عام که نامش محرم است

در بارگاه قدس که جای ملال نیست 

                                            سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است

جن و ملک بر آدمیان نوحه می کنند

                                  گویا عزای اشرف اولاد آدم است 

          خورشید آسمان و زمین، نور مشرقین

           پرورده ی کنار رسول خدا، حسین

   ***

 به نام خدا

      ماه محرم ماه اندوه وعزای اهل البیت (ع) وشیعیان آنهاست ماه تذکار  خلوص،شجاعت،دلاوری وایثار سید الشهدا (ع) واصحاب وفادار ایشان است مطابق روایتی از امام رضا (ع): «هنگامی که محرم می رسید، کسی پدرم (موسی بن جعفر (ع) ) راشاد نمی دید وهمواره غمین واندوهگین بود ،تا روز دهم محرم یعنی روز عاشورا که آن روز روز مصیبت وعزا وگریه ی پدرم بود ومی فرمودند: امروز روزی است که حسین (علیه السلام) شهید شده است .» (امالی ،شیخ صدوق، ص 128 ح 2) 

 در انظار عمومی عرب  ،عزاداری و مرثیه سرایی در روزها ،ماه ها ومراحل اولیه ی شهادت امام حسین (ع) واصحاب ایثار گر شان معمول ورایج بوده  ونوعی سوگراری متعارف وحقیقی به حساب می آمده است ؛

 اما عزاداری در سالها و دوره ها ی بعد را به حق می توان به عنوان یک هدف ، استراتژی وپروژه ای بلند مدت فرهنگی سیاسی وحرکتی حقوقی وآیینی دانست . پروژه ی تبیین وتثبیت نهضت دینی در سوگواری حضرت ابی عبدالله (ع) را می توان به خوبی در سخنان وسیره ی عملی امام سجاد (ع)تا امام رضا (ع) وبقیه ی ائمه ی معصومین (ع) مشاهده کرد ؛برای نمونه وفهم بهتر این مطلب کافی است کتاب ثواب الاعمال مرحوم شیخ صدوق ،کامل الزیارات مرحوم ابن قولویه ،منتهی الآمال مرحوم شیخ عباس قمی و

ادامه مطلب...

به نام خدا

رهبر انقلاب حضرت آیت الله خامنه ای حفظه الله در آستانه 13 آبان روز استکبار ستیزی فرمودند:

   «...به مذاکره خوشبین نیستم ولی باذن الله ازاین مذاکرات ضرری هم نمی کنیم واین تجربه،ظرفیت فکری ملت ما را بالا خواهد برد...اگر مذاکرات به نتیجه برسد که چه بهتر ولی اگر نتیجه نگرفتند معنایش این باشد که کشور باید روی پای خودش بایستد.»

 {سخنرانی در جمع دانش آموزان ودانشجویان 12/8/1392}

رفقا ! مضمون <داخلی بودن  راه حل مشکلات ما>در چندین سخنرانی از سوی رهبر جلیل القدرمان بیان وتذکر داده شده است. امید واریم بصیرت دولتمردان خدوم ؛فرزندان این انقلاب ،هر روز وهر لحظه افزون گردد . من الله التوفیق

ادامه : مرگ بر آمریکا ؛نماد تبرّی 

به نام خدا

نقل شده است که در جریان سفر مرحوم آیت الله حاج شیخ جعفر شوشتری به ایران، هنگامی که ایشان وارد تهران گردید، انبوه مردم، از جمله سفیر کشور روسیه، به ملاقات ایشان رفتند. مردم تقاضای موعظه کردند و مرحوم شوشتری بنا به اصرار مردم، سرش را بلند کرد و فرمود: «ای مردم! آگاه باشید که خدا در همه جا حاضر است و به نهفته ی سینه ها داناست؛ اِنَّهُ علیمٌ بِذاتِ الصُّدُور.»

این فراز تکان دهنده و کوتاه، اثری عمیق در دل مردم نهاد؛ به گونه ای که اشک ها روان شد وقلب ها تپید و حال مردم دگرگون شد. سفیر روسیه در نامه ای به امپراطوری روس در این مورد نوشت: «تا مادامی که این قشر روحانیون راستین و مذهبی در میان مردم باشند و مردم از آنان پیروی کنند، سیاست ما کاری از پیش نمی برد؛ چرا که وقتی یک جمله ی شوشتری در یک مجلس عظیم، این گونه دگرگونی ایجاد می کند، روشن است که دستورات و فتواهای آنان چه خواهد کرد!» *

* یک صد داستان خواندنی، ص 52

به نام خدا

عنایت امام حسین (علیه السلام) به شیخ جعفر شوشتری

      آیت اللّه حاج شیخ جعفر شوشتری، در سال 1230هـ. ق در شهر شوشتر متولد شد وبه سال 1303 هجری قمری وفات نمود. علامه آقا بزرگ تهرانی(رحمة الله)(صاحب کتاب الذریعة) در مورد ایشان می نویسد: «مرحوم حاج شیخ جعفر شوشتری (رحمة الله) فرزند حسین شوشتری، از بزرگان علما و اجلّای فقها و مشاهیر دانشمندان و از فراخوانان به سوی خدا (و دُعاة الی الله) در عصر خود بوده است.»(1)    

در خیمه ی امام حسین (ع)

   علامه شیخ محمّد تقی شوشتری در کتاب «آیات بینات فی حقیقة بعض المنامات» از قول مرحوم آیت اللّه العظمی حاج شیخ جعفر شوشتری (قدس سره) چنین نقل می کند:

«زمانی که از تحصیلات علمی خویش در حوزه ی نجف، فارغ شدم و به وطن خود، شوشتر بازگشتم، با تمام وجود دریافتم که باید در هر چه بیشتر و بهتر آشنا ساختن مردم با معارف قرآن و اسلام بکوشم؛ به همین جهت در گام نخست، تصمیم گرفتم که روزهای جمعه را به منبر بروم و پس از آن با فرا رسیدن ماه مبارک رمضان، به خاطر انجام این مسؤولیّت به منبر خویش ادامه دادم؛ امّا شیوه ی کار این گونه بود که، تفسیر «صافی» را به دست می گرفتم و از روی آن، مردم را موعظه و ارشاد می نمودم و در آخرین بخش منبر هم، به بیان مشهور و معروف که هر غذایی نیاز به نمک دارد ونمک مجلس وعظ و ارشاد نیز، روضه و یادآوری مصائب جانسوز عاشورا و امام حسین(ع) است، به ناچار از کتاب «روضة الشهداء»(البته در مورد این کتاب انشاءالله بعدا خواهم نوشت)  مقداری مرثیه می خواندم.

ماه محرم را نیز که در پیش بود، به همین صورت گذراندم؛ امّا به هیچ عنوان توانایی جدایی از کتاب و منبر رفتن بدون کتاب را نداشتم و مردم نیز بدین صورت بهره ی کافی نمی بردند؛ امّا به هر حال حدود یک سال بدین صورت گذشت. سال بعد با فرا رسیدن محرم با خود زمزمه کردم، تا چه زمانی باید کتاب در دست گیرم و از روی کتاب، مجلس و منبر را اداره کنم؟ وتا کی نتوانم از حفظ منبر بروم؟ باید چاره ای بیندیشم و خویشتن را از این وضعیّت ناگوار نجات بخشم. امّا هر چه در این مورد اندیشیدم، راه به جایی نبردم و بر اثر فکر زیاد، خستگی سراسر وجودم را فرا گرفت و از شدّت نگرانی به خواب خوشی رفتم.

در عالم رؤیا دیدم که در سرزمین کربلا هستم، آن هم درست به هنگامی که کاروان امام حسین (ع) در آنجا فرود آمده است. به همه جا نگریستم، چشمم به خیمه ای برافراشته افتاد؛ دریافتم که سپاه دشمن در صف های فشرده برگرد خیمه ی امام گرد آمده اند؛ گام به پیش نهادم.

دیدم خود امام حسین (ع) در درون آن خیمه نشسته است، وارد شدم. سلام گرمی نثار آن سیمای نورافشان نمودم. آنگاه حضرت، مرا در نزدیکی خویش جای داد. و به «حبیب بن مظاهر» فرمود: «حبیب!

ادامه مطلب...

به نام خدا

حکایتی از زندگانی شگفتی روزگار مرحوم بهلول   :

زمانیکه بهلول در سفر حج بود پیاده از مکه عازم  مدینه بود که  

در بین راه به استراحتگاهی رسید و   هندوانه ای خرید و به عنوان

غذا خورد و پوست آنراکنار بوته های سمت بیابان گذاشت  که متوجه

زنی   شد که همراه بچه هایش با  لباسهایی مندرس آمدند و پوست

هندوانه را برداشتند  .

او که متوجه فقر شدید آن زن شده بود کل پولش را که    150ریال سعودی

بود را به آن زن داد و حساب کرد   تا دو سه روز دیگر که به مدینه برسد

می تواند گرسنه بماند و فقط در بین راه آب بنوشد تا  در مدینه از   آشنایانش

پولی قرض بگیرد  .

پس پیاده به راهش ادامه داد که ماشینی کنارش متوقف و  کاروان حجاجی

که عازم مدینه بودند توقف کرده روحانی کاروان دوست  او بود که وقتی دید

او سوار ماشین نمی شود وقصدکرده راه را پیاده طی کند یک دسته پول

به او هدیه میدهد و برخی کاروانیان نیز مقدار دیگری پول هدیه می دهند

و با رفتن ایشان بهلول پول را شمارش میکند می بیند1500ریال سعودی

شده است.

سخن مقام معظم رهبری حفظه الله در مورد شیخ محمد تقی گنابادی  معروف به بهلول :

ایشان حق بزرگی برگردن انقلاب دارند.آقای شیخ محمدتقی بهلول

رحمةالله‌علیه بنده‌ی صالح و مجاهد و پرهیزگار که عمرطولانی و

پرماجرای خود را یکسره بامجاهدت و تلاش گذرانیدیکی ازشگفتیهای

روزگار ما بود.

هفتادسال پیش در ماجرای خونین مسجد گوهرشاد،زبان گویای

ستمدیدگان وحق‌طلبان شدوآماج کینه‌ی حکومت سرکوبگرپهلوی

گشت. بیست‌وپنجسال مظلومانه در اسارت حکومت ظالم دیگری

انواع رنجها و آزارها راتحمّل کرد. پس از آن سالها در مصرو عراق

ندای مظلومیتملت ایران را از رسانه‌ها به گوش مسلمانان رسانید.

سالها پس از آن در ایران بی‌هیچ پاداش و توقعی به هدایت دینی مردم

پرداخت. در سالهای دفاع مقدس همه‌جا دلهای جوان و نورانی رزمندگان

را از فیض بیان رسا و صادقانه‌ی خود نشاط و شادابی بخشید،نودسال از

یک قرن عمر خود را به خدمت به مردم و عبادت خداوند گذرانید. زهد و

وارستگی او، تحّرک و تلاش بی‌وقفه‌ی پیکر نحیف او، ذهن روشن وفعال او

حافظه‌ی بی‌نظیر او، دهان همیشه صائم او، غذا و لباس و منش فقیرانه‌ او

شجاعت و فصاحت و ویژگیهای اخلاقی برجسته‌ی او، از این مؤمنِ صادق،

انسانی استثنائی ساخته بود./.

به نام خدا

   رفقا ! باور کنیم که  وجود حقیقی وحلّال مشکلات : فقط خداست

 امام صادق (علیه السلام ) فرمودند  :
  اذا اراد احدکم ان لایسأل الله شیئا، الا اعطاه ، فلییأس من الناس کلهم ، و لا یکون له رجاء الا من عندالله جل ذکره ، فاذا علم الله (جل و عز) ذلک من قلبه لم یسأل الله شیئا الا اعطاه.
 «اگر یکى از شمابخواهد که خداوند حاجتش را بر آورد، باید امیدش را از دیگران قطع کند و به غیرخداوند امیدى نداشته باشد و هنگامى که خداوند، این وضع را در قلبش ببیند، آن چه اوطلب کند اجابت مى شود .»

بحار ج72ص107

به نام خدا

    فقط جهت یاد آوری : راستی شما چند مورد ونمونه از تشکیل کرسی آزاد اندیشی در استان و شهرستانتان را نام ببرید!!

   ظاهرا برخی به عمق کار پی نبرده واز مبنایی بودن این حرکت ، همچون بسیاری از امور اساسی دیگر به علل مختلف غافل بوده لذا لزومی برای تحقق چنین برنامه هایی ندیده اند!. 

تولید فکر و علم، ارزش عمومی حوزه و دانشگاه

· باید «تولید نظریه و فکر»، تبدیل به یک ارزش عمومى در حوزه و دانشگاه شود و در قلمروهاى گوناگون عقل نظرى و عملى، از نظریه‌سازان، تقدیر به عمل آید و به نوآوران، جایزه داده شود و سخنانشان شنیده شود تا دیگران نیز به خلاقیت و اجتهاد، تشویق شوند.

· باید ایده‌ها در چارچوب منطق و اخلاق و در جهت رشد اسلامى با یک‌دیگر رقابت کنند و مصاف دهند تا جهان اسلام، اعاده‌ی هویت و عزت کند و ملت ایران به رتبه‌اى جهانى که استحقاق آن را دارد بار دیگر دست یابد .(1)

جلسه‌ی آزاداندیشی باید تخصصی باشد، نه عمومی

· یکى از دوستان گفتند که اندیشه و علم، دستورى نباشد. من چنین چیزى سراغ ندارم. در جامعه‌ى ما اندیشه دستورى نیست؛ نه علم دستورى است، نه اندیشه‌ی دستورى است. کجا؟ مشخص کنند بگویند. کسى که با این قضیه مبارزه کند، خود منم. ما طرفدار آزاداندیشى هستیم.

· البته من به شماها بگویم، آزاداندیشى جایش توى تلویزیون نیست؛ آزاداندیشى جایش توى جلسات تخصصى است. مثلاً فرض کنید در زمینه‌ى فلان مسأله‌ى سیاسى، یک جلسه‌ى تخصصى دانش‌جویى بگذارید؛ دو نفر، پنج نفر، ده نفر بیایند آن‏جا با هم‌دیگر بحث کنند؛ این می‌شود آزاداندیشى.

· همین‏جور، بحث سر معارف اسلامى است؛ همین‏جور، بحث سر تفکرات مکاتب گوناگون جهانى است؛ همین‏جور، بحث سر یک مسأله‌ى علمى است. بنابراین جلسه باید جلسه‌ى تخصصى باشد.(2)

آزادفکری در همه‌ی رشته‌ها

· من بر پیشنهاد شما مى‌افزایم که این ایده چه در قالب «مناظره‌هاى قانونمند و توأم با امکان داورى» و با حضور «هیأت داورى علمى» و چه در قالب تمهید «فرصت براى نظریه‌سازان» و سپس «نقد و بررسى» ایده‌ی آنان توسط نخبگان فن و در محضر وجدان علمى حوزه و دانشگاه، تنها محدود به برخى قلمروهاى فکر دینى یا علوم انسانى و اجتماعى نیز نماند بلکه در کلیه‌ی علوم و رشته‌هاى نظرى و عملى (حتى علوم پایه و علوم کاربردى و …) و در جهت حمایت از کاشفان و مخترعان و نظریه‌سازان در این علوم و در فنون و صنایع نیز چنین فضایى پدید آید.

· براى آن‌ که ضریب «علمى بودن» این نظریات و مناظرات، پایین نیاید و پخته گویى شود و سطح گفت‌وگوها نازل و عوامانه و تبلیغاتى نشود، باید تمهیداتى اندیشید و قواعدى نوشت.(3)

1و3)- 16/11/1381

2) - 31/5/1389