به نام خدا

     بحمدالله والمنه  امروز در سالروز آغاز امامت وولایت قطب عالم امکان حضرت صاحب الزمان روحی وارواح العالمین لمقدمه الفداء ؛ فرزندم (مسمّی به حسین وملقب به طالب پور) به دنیا آمد . از خداوند مسألت دارم ،اورا از فداییان حقیقی حضرتش قرار دهد .خداوند متعال را از اینکه چشم ما را به نعمتی(پسری) سالم وانشاءالله صالح روشن نمود شاکریم .الحمد لله

     رفقا ! هر روز تعدادی به دنیا می آیند و عده ای از دنیا می روند وبه  نشئه و عالمی که حتمی است ودر وجودش شکی نیست منتقل می شوند ؛اما سؤالی که وجود دارد ،در باره ی مدتی است که خداوند به ما فُرجه ومهلت می دهد تا در دنیا سپری کنیم ؛ وآن اینکه ! این مدت را چگونه بگذرانیم تا سعادتمند ورستگار شویم؟

آیا مطابق راهی که خالق وآفریننده مان  ترسیم کرده - که به ابعاد وجودی ونیازها یمان کاملا آگاه است - عمل کنیم ؟ ویا طبق برنامه ی خود ساخته ی بشری -که اگر عالمانه هم باشد  ، بر بخشی از ابعاد وجودی انسان  وقسمتی از احتیاجات ما ،آن هم به صورت ناقص  آگاهی دارد – مشی کنیم ؟

پر واضح است که برنامه ی کامل وجامع ،عالمانه وحکیمانه ؛از برنامه ی ناقص ،مضطرب وعلیل ، برتر  وگرفتنی تر است .

پس انسان عاقل در مسیر زندگی این دنیاییش  برای سعادت وکمال خویش با برنامه ی الهی پیش می رود  وبه جای اتکال به غیر (طاغوت ،شیاطین) ، به خالق  وپشتیبان حقیقی اش ایمان داشته وتمسک می جوید  وراه وراهنمای او "جلّ اسمه"را می گزیند .«...فقد استَمسک بالعُروة الوُثقی  لَانفِصام لها ...»(1)

آری دست زدن به دامن ایمان به خدا  همانند دست زدن به دستگیر ی محکم نجات است که هرگز امکان گسستن ندارد  ودر او انحراف، ویرانی وفساد نیست . من الله التوفیق ./.

1)      – سوره ی مبارکه ی بقره آیه ی 256