به نام خدا

سخن روزگار ما 

رفقا! درد امروز ما وفریاد رهبری که فرمود: روزگار فوق العاده حساسی است (14/10/94) بصیرت مضاعف می طلبد 

در این موقعیت حساس منطقه ای وجهانی به گفتار امام معصوم علیه السلام متوسل می شویم ودر س می گیریم : 

حسن خزّاز گفت: از امام رضا ( علیه السّلام ) شنیدم که فرمود:

بعضى از کسانى که ادّعاى محبّت و دوستى ما را دارند،ضررشان براى شیعیان ما از دجّال بیشتر است.

حسن گفت: عرض کردم اى پسر رسول خدا( صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم ) به چه علّت؟

فرمود: به خاطر دوستیشان با دشمنان ما و دشمنیشان با دوستان ما.

و هر گاه چنین شود، حقّ و باطل به هم در آمیزد و امر مشتبه گردد و مؤمن از منافق باز شناخته نشود.

( صفات الشیعه، ص 8 )

به نام خدا 

به نام خدا

در آستانه ی حماسه ی عظیم والهی 9 دی سال 88.

رفقا!یادمان نرفته ،نامه ی بدون سلام و والسلام را.

سلام بر اساس مبانی ارزشی وسیاسی اسلام به معنای تسلیم،فرمان برداری ، وگردن نهادن به امر ولیّ ورهبری است

از امام صادق علیه السلام در باره ی آیه ی شریفه ی «إنّ الله وملائکته یصلّون علی النّبی یا ایّها الذین آمنوا صلّوا علیه وسلّموا تسلیما»(1) پرسیدند ؛ایشان فرمودند:"أثنوا علیه وسلّموا له" یعنی پیامبر (ص) را ثنا گویید وبه فرمانش گردن نهاده به او سلام فرستید(2).

آیا در این آیه ی شریفه ی مشهور که مؤمنین را به اطاعت وفرمانبرداری حقیقی از رهبر اسلام دعوت می کند اندیشیده اید ؟

آری سلام ابراز همدلی وهمراهی وپیروی است وسلام نکردن معنایی عمیق وژرف دارد که انسان را به تفکر واندیشه وامی دارد .

واقعا کسی که بخواهد راه خود را با ولیّ ورهبرش جدا کند، با راهها ونشانه های مختلفی می تواند آن را متجلی سازد  ویکی از آن طرق ،نوشتن نامه ی بدون سلام است .

واز طرفی توجه نکردن رهبر نظام اسلامی به کسی ، نشانه ی بیرون رفتن او از مسیر ولیّ ورهبر  وچرخش از نظام اسلامی است . فتأمّل جیّدا

خدایا به ما همدلی حقیقی که پیروی از ولیّ زمان است عطا فرما، خدایا به ما در فتنه ها وتشخیص راه صحیح، بصیرت ویقین عنایت فرما ، خدایا به اهالی فتنه  وآنها که اصل نظام اسلامی را با ترفندهای مختلف نشان رفته اند پس از رسوایی ،ذلت وخواری عنایت فرما. (وآجعل ...البصیرة فی دینی والیقین فی قلبی و...). طالب پور 

پانوشت :

1)سوره احزاب آیه 56

2)میزان الحکمة ج 6 ص 352 ذیل عنوان صلّوا علی النبیّ وآله (به نقل از المحاسن ج 2 ص 53 حدیث 1156)