به نام خدا 

چرا به نظر می رسد با نگاه جریانی، کم کم نیروهای انقلابی را از صحنه خارج؛ وبه حاشیه می کشانند ؟

چرا به نظر می رسد در این برهه از زمان یعنی چند سال اخیر، دوباره جریان التقاط  با چراغ روشن وتجربه ی بیشتر در برخی ارکان نظام، نفوذ وطی پروسه ای نسبتاً ماهرانه  افکار ورفتار جامعه را با خود همراه می کند؟

چرا به نظر می رسد ورشکستگان سیاسی از  خطوط فکری  لیبرال  ونهضت آزادی  و نیز تکنوکراتها  یعنی تندروهای اصلاح طلب ، سلطنت طلبها  ومنافقین گرفته،  تا افراطیون اصولگرایی یعنی وابستگان به انجمن حجتیه وظاهرگرایان اخباری گری وباند انحرافی، در این دوره  از مدیریت اجرایی کشور امید وارترشده و  گمان می کنند دارند خود را از اغما وگاهاً از مرگ سیاسی  نجات می دهند ؟

چرا به نظر می رسد برخی نیروهای انقلابی و ولایی آگاهانه یا با نا آگاهی در این عرصه ،رو به انفعال گراییده و چون سُلیمان بن صُرَد، مُسَیَّب بن نَجَبه، رُفاعَه بن شَدّاد و دیگر ساکتین انقلاب حسینی،در تکرار تاریخ، صیغه ی (تاب یتوب توبة)صرف خواهند کرد؟

آیا اینها پاسخ نمی خواهد ؟!